Cultuurschok?

Maandag 25 juli 2016
We hebben er drie dagen op zitten in Bali en zien steeds meer de grote cultuurverschillen tussen het oosten en de westerse wereld. Waar in onze wereld de kinderen een helm op moeten als ze leren fietsen, zien we hier in het kleine plaatsje Sidemen jongetjes van 10/12 jaar op de scooter rijden, gezinnetjes van vader, moeder, peuter en baby samen op de scooter, en dat allemaal zonder helm. Wij werken in een wereld waar een ergotherapeut een hele dag bezig is met ergonomische arbeidsvoorwaarden en hier lopen vrouwen "gewoon" met een baal rijst van 10 kilo op hun hoofd, en waarschijnlijk ook nog zonder nekklachten... Als je hier heel nuchter over nadenkt is het bijna hilarisch. Wat ook opvalt is hoe weinig de mensen hebben aan luxe en rijkdom, ze wonen in kleine huisjes, dragen in onze ogen wat viezige kleren en schoenen kennen de meesten al helemaal niet, blote voeten of teenslippers is hier de standaard. Een cultuurschok kun je dit volgens mij wel noemen.
Ons resort, aan de andere kant, is duidelijk ingesteld op de westerse toerist, hoewel op de oosterse manier. Onze lodges hebben een rieten dakje, de badkamer is half binnen met de wastafel en half buiten met de douche. De lodge is niet helemaal dicht wat voor ons (en dan heb ik vooral over de vrouwelijke kant van het gezelschap) best wel wennen is. Als je op het plafond een behoorlijke hagedis jacht ziet maken op een vlinder, ben je toch wel erg blij met een klamboe om je bed... Maar het is wel erg schoon en netjes en voorzien van bijvoorbeeld een koelkastje, tv en mediaplayer.
Gisteren hebben we onze eerste dagtocht ondernomen met een chauffeur van het Samanvaya resort en begrijpen we waarom je hier als toerist niet zelf moet willen rijden. Het verkeer is redelijk chaotisch door de vele scooters en loslopende honden op de wegen en echte verkeersregels lijken er niet te zijn.
We hebben onze eerste Hindoe tempel bezocht, het Besakih tempelcomplex. Van het resort krijgen we de benodigde sarongs mee om een tempel te mogen bezoeken. Je mag een tempel niet met blote benen betreden en daarom moet je een sarong dragen om je benen te bedekken. Onderweg naar de tempel worden we door onze chauffeur bijgepraat over de tarieven voor een rondleiding en hoe ze zullen proberen om ons absurde prijzen te vragen hiervoor. We vinden de Rupia erg lastig om mee te rekenen, al die nullen! Uiteindelijk betalen we 300.000 Rupia wat omgerekend 21 euro is, niet verkeerd onderhandeld voor een eerste keer! Als we de gids na afloop een fooi geven en ons weer vergissen in het omrekenen, begrijpen we zijn gezicht iets beter als we bij narekenen erachter komen dat we hem 70 cent fooi hebben gegeven...
Na het tempelcomplex brengt de gids ons via smalle bergweggetjes met fenomenale uitzichten op de rijstvelden naar Tirtagangga, een complex met mooie watertuinen en heel veel grote Koi's. In de vijver met Koi's liggen allemaal stepping stones waardoor je als het ware tussen de vissen loopt. Van onze chauffeur krijgen we zakjes visvoer waardoor je al snel omsingeld bent door Koi's die zelfs uit je handen eten.
Als laatste gaan we nog naar het Bali dorp Tennganan, een dorp waar nog volgens de traditionele Balinese wijze wordt geleefd. Wanneer je als inwoner van dit dorp met een outsider wilt trouwen , moet je het dorp verlaten. Het dorpshoofd leidt ons rond en vertelt trots over onze Nederlandse voorganger die zijn dorp ook heeft bezocht, minister Donner. Hij laat ons een huisje zien waar ze sarongs weven en daarna de tuinen waar de speciale Luwa koffie wordt verbouwd. Tijdens de rondleiding vraagt hij wel drie keer wat we van zijn dorp vinden.
Na de dagvullende toer hebben we een relax dag op het resort om lekker te zwemmen, een boek te lezen én hebben we een Balinese massage gepland. Annelot gaat voor de gezichtsmassage, Erwin en Daniella voor de lichaamsmassage, Sander slaat deze attractie over. De reacties na afloop zijn verdeeld; Annelot vond het een beetje onwennig, Daniella was helemaal zen bij terugkomst en Erwin had het gevoel dat hij van het slagveld terug kwam. Grappig hoe verschillend de ervaringen kunnen zijn.
Doordat de zon hier al om 18 uur ondergaat, zijn de avonden anders dan wat wij gewend zijn. Met een donker uitzicht en de krekels als achtergrond muziek en vele andere geluiden die ik niet herken, schrijf ik mijn verslag vanaf ons balkon. Dit is de eerste avond dat we na het avondeten niet meteen ons bed induiken omdat we onze ogen niet meer open kunnen houden. Blijkbaar raken we een beetje gewend aan de Balinese tijd, misschien slapen we vannacht dan zelfs door...