Death Valley en autoraampjes die open kunnen...

Donderdag 11 en vrijdag 12 juli
Deze 2 dagen staan in het teken van veel kilometers maken (meer dan 1000) en onze kennismaking met Death Valley (de dodenvallei, dat klinkt niet echt uitnodigend). Wel nog eerst een tussenstop in St. George airport en bij Alamo in Las Vegas waar we onze minivan omruilen voor een nieuwe met slechts 500 Miles op de teller. 'S middags rijden we Death Valley National Parc in. In de kofferbak de nodige liters water en etenswaren, de benzinetank nog vol, want we zijn gewaarschuwd dat de in dodenvallei niets te vinden zal zijn. Het blijkt inderdaad een niemandsland te zijn waar we eenzaam door rotsformaties rijden over bochtige, maar wel goede asfaltwegen. Na ruim een uur komen we aan bij Zabriskie Point een uitzichtpunt over bijzondere rotsformaties. Als we uitstappen horen we ook hier weer Nederlands praten. Het is toch bijzonder om te zien dat Nederlanders op elk plekje op de aardbol wel te vinden zijn. We zijn deze vakantie zeker niet de enige Hollanders die in de USA rondtoeren. We rijden weer door en onze navigatie zegt dat onze overnachting over minder dan een minuut wordt bereikt. Maar we zien niets, we rijden nog midden tussen de rotsbogen. Toch blijkt de Garmin gelijk te hebben want om de hoek ligt de Furnace Creek Ranch, een heel vakantiedorp in een soort oase, maar wel midden in de woestijn! Hier hebben ze enkele jaren geleden een temperatuur gemeten van 137 Fahrenheit oftewel zo'n 58 graden!!! Gelukkig komt het kwik nu niet zover want het is de hele dag al bewolkt geweest sinds ons vertrek uit Zion. We noteren 115 Fahrenheit (toch nog 40 graden). Tussen de toeristen eten we aan 2 aparte tafeltjes ons avondeten op. Moe en onder de indruk van het bizarre landschap waarin we zitten vallen we op tijd in slaap. Na een ontbijtje op de hotelkamer vertrekken we vrijdagavond vroeg om in Death Valley nog te gaan kijken bij een zoutvlakte op het allerlaagste punt (85 meter onder zeeniveau) en de zandduinen. Ook hier weer mooie uitzichten hoewel ze na al het bijzonders wat we gezien hebben niet bovenaan ons lijstje zullen komen. De tocht uit Death Valley naar de bewoonde wereld is een spannende. Steile wegen omhoog worden gevolgd door steile afdalingen, en dat in een woest, droog, rotsachtig berglandschap waarin je hooguit enkele auto's tegenkomt. We zetten de airco uit om oververhitting van de motor te voorkomen maar vergeten de raampjes open te draaien en zitten dus te zwemmen in ons eigen zweet. Na bijna 2 uur komen we opgelucht weer in een gebied dat iets van bewoning kent. Op dat moment moeten we nog 5 uur rijden maar met een net aangekocht Dvd-tje wordt dat een stuk gemakkelijker voor de achterbanken. De rest van de reis gaat over snelweg. Om 5 pm zijn we uiteindelijk in ons hotel waar we nog een snelle duik nemen in het zwembad. Daarna gaan we Visalia nog even in op zoek naar een lekker restaurantje.